Tom Smit zat acht jaren geleden samen met een paar vrienden onder het genot van en drankje te filosoferen over de oprichting van een nieuw elftal.
Ze kwamen erachter dat gezelligheid bij Amicitia/VMC de boventoon voerde. Het was precies de club die bij ze paste. Vrienden, collega’s en Toms broer Wouter werden overgehaald om in het nieuwe elftal een balletje te trappen. Na acht jaar voert de blijdschap over de oprichting van dit speciale elftal bij de broers Wouter (30) en Tom (33) Smit de boventoon. Het elftal is volgens hen een schot in de roos.
“Vroeger speelden Wouter en ik in verschillende elftallen bij de jeugd van FC Lewenborg. Nu spelen we eindelijk samen. Wouter is niet alleen mijn broer, maar ook nog eens mijn beste vriend”, aldus Tom. Wouter, die als nevenfunctie fotograaf is bij onder andere Amateurgras, beaamt dat het spelen met zijn broer een gelukzalige ervaring is. “Tom heeft een aantal trieste dingen meegemaakt. Het is een fantastische man”, prijst hij zijn oudere broer. “Het is voor mij een groot geschenk om met mijn broer samen te mogen spelen.”
Het sociale aspect is volgend de twee broers zeer belangrijk, maar het presteren wordt zeker niet uit het oog verloren. Elke wedstrijd wordt er verbeten gevochten voor de winst. Tom bekleedt de linkshalfpositie, terwijl Wouter de rechterkant bestrijkt van de middenlinie. “Ik heb het beste overzicht en de beste trap. Wouter is sneller en heeft een goed schot in de benen”, vergelijkt Tom.
In het verleden stonden beide broers achter elkaar aan de rechterkant. Tom als back en Wouter als middenvelder. “We zijn broers, maar toch lijken we totaal niet op elkaar”, vertelt Wouter. “Ik ben licht gebouwd en Tom is het tegenovergestelde. De amusementswaarde werd in die tijd wel eens bepaald door ons op de rechterflank. We reageerden vaak heftig en emotioneel op elkaar af. Onze medespelers genoten altijd van onze ‘rotzooi’.”
De spelers van het elftal hebben allemaal een totaal verschillende achtergrond. In het veld en ook daarbuiten is er niets van te merken. “Op één of andere manier passen we allemaal heel goed bij elkaar”, zegt Wouter. “Daarom kun je je geen beter team voorstellen.”
De sociale eenheid van het elftal komt onder andere tot uiting tijdens tripjes naar het buitenland. Twee Ierse ploeggenoten regelden ooit een tripje naar Dublin. “We wisten van te voren niet waar we moesten slapen. Onze Ierse vrienden hadden het echter prima geregeld. We kwamen in een kamer met acht stapelbedden. Dat was een enorme verrassing. Er is toen uiteraard wel het één en ander voorgevallen. De bedden werden aan elkaar geschoven en de stofzuigers van de gang geplukt.”
“Een speler van ons heeft op de luchthaven van Rotterdam nog een grap uitgehaald”, vervolgt Wouter. “Hij vertelde de douane dat hij in zijn koffer twee kilo heroïne had zitten. Zijn koffer kwam nooit aan in Dublin. Hij heeft het hele weekeinde in kleding van ons moeten lopen.”
