Henk Beukes (76) is ondanks zijn gevorderde leeftijd een enorme drijvende kracht bij de voetbalvereniging Damacota. De pensionaris houdt elke donderdag vrij om samen met ongeveer tien vrijwilligers van Damacota en PJC,
met welke club vooralbij de jeugd een intensief samenwerkingsverband is, het nodige onderhoud te verrichten. Beikes zorgde bijvoorbeeld voor de verlichting in de bestuurskamer. “Ik was vroeger elektromonteur. Dat kon ik dus wel regelen.” Meer dan vijftig jaar is Beikes zijn vereniging al trouw. Hij was er actief voetballer, was jarenlang voorzitter en daarna tot aan het lopende seizoen elftalleider van het eerste elftal. Uit de mond van Beikes stroomt een ware woordenwaterval als zijn geliefde club Damacota ter sprake komt. In een ruim betoog, waar geen speld tussen te krijgen is, praat Beikes uitvoerig en vol geestdrift. Ook zijn eigen loopbaan, het ontbreken van kunstgras in de gemeente Oldambt, zijn vrouw en zijn politieke carrière vergeet hij daarbij niet.
“Het eerste elftal doet het niet goed, want ze staan helemaal onderaan. Sinds een paar jaar spelen we weer in de Groninger klasse. We dachten dat die gemakkelijker was dan de Drentse klasse. Dat is dus niet waar. Vooral de ploegen uit de stad Groningen zijn vaak te sterk voor ons. We hadden een paar jaar helaas geen A junioren. De doorstroming naar het eerste elftal werd daardoor belemmerd. Samen met PJC hebben we nu weer een A elftal. Daar zitten goede spelers bij, die straks kunnen doorstromen. We spelen nu op het laagste niveau en kunnen gelukkig niet degraderen. Onze trainer Henk van der Vlag doet er alles aan om het niveau te verbeteren. Ik verwacht dat we na de winterstop op de ranglijst gaan stijgen. De middenmoot moet mogelijk zijn.”
“Tussen 1970 en 1990 was ik voorzitter. In 1995 ben ik er voor een paar jaar weer ingestapt, maar na verloop van tijd werd ik elftalleider. In mijn jeugdjaren speelde ik bij PJC. Daarna kreeg ik verkering met een meisje een eindje uit de buurt. Dat is nog steeds mijn vrouw. Ik moest in dienst. Toen ik teruggekeerde, ging ik bij Damacota spelen. Ik speelde tot bijna mijn veertigste jaar in het eerste elftal. Daarna ben ik tot mijn 55ste jaar doorgegaan in het tweede elftal.”
“Mijn vrouw en ik genieten samen intens van onze oude dag. We fietsen veel en voelen ons nog heel fit. Ik ben ook bijna 25 jaar raadslid geweest en zit nu zelfs nog in de schaduwfractie van Pekela. Ik kom vooral voor de sportclubs op. Het gemeentebestuur werkt gelukkig altijd goed mee. Ik begrijp alleen niet dat er in de gemeente Oldambt nog steeds geen enkel kunstgrasveld is. In de hele streek van Nieuweschans tot Drieborg en Pekela ontbreekt een kunstgrasveld. Een klein eindje verder op is er wel kunstgras in Veendam, Wildervank, Stadskanaal en Ter Apel. Dat vind ik een vreemde zaak. Ik ga het zeker nog eens aankaarten.”
De leuke dingen onthoud ik vooral bij Damacota. Ik weet nog heel goed toen we in een heel grijs verleden een reisje naar Polen maakten. De muur stond er toen nog niet. We konden zo naar Potzdam rijden. Ik kan van al die belevenissen wel een boek schrijven.”
