Jans Deenen, de huidige trainer van GVAV Rapiditas, was in zijn laatste periode als voetballer bij ACV afgezakt naar het derde elftal, waarin veel voormalige ploeggenoten wekelijks hun wedstrijdje
speelden. De voormalige rots in de branding rekende er destijds niet meer op dat hij ooit nog eens in de hoofdmacht van het toen in landelijk opzicht toonaangevende elftal van ACV zou spelen.
Toch kreeg Deenen ergens middenin het seizoen de kans van zijn leven. ACV had namelijk voor de landelijke beker geloot tegen profclub Haarlem. De Assenaren zaten op dat moment slecht in de verdedigers, zodat er een beroep werd gedaan op de gepokt en gemazelde Deenen.
De ervaren en als steenharde bekend staande verdediger kreeg in dat bekerduel te maken met de in Haarlemse kringen zeer bekende Piet Keur. De boomlange spits was niet alleen door zijn schutterscapaciteiten op het voetbalveld een opvallende verschijning, maar ook op het Zandvoortse strand en in het uitgaansleven stond de momenteel bij AZ als spitsentrainer werkzame ‘rokkenjager’ bekend om zijn charme. De dames uit die streek kozen Piet Keur maar al te graag als hun ‘prooi’ uit.
Deenen trok zich helemaal niets aan van de veelzijdige reputatie van de goalgetter. Hij zorgde vanaf het beginsignaal dat de dekking strak bleef. Deenen stond in die periode ook bekend als een echte ‘slager’. De Haarlem spits moest dat aan den lijve ondervinden, want na een grove charge van Deenen moest hij knarsetandend geblesseerd afhaken.
“Het was eigenlijk mijn mooiste wedstrijd die ik ooit bij ACV speelde’’, herinnert Deenen zich nog heel goed. “ACV had te weinig spelers en daarom vroeg de technische leiding mij op voorspraak van John de Hoop om mee te doen. Ik had in het stadion van Haarlem gauw in de gaten dat ik tegenover Piet Keur stond. Dat maakte me helemaal niets uit. Ik gaf hem in de eerste helft een enorme schop. Normaal was het een vette rode kaart geweest. Trainer Van Doornveld van Haarlem zei echter broodnuchter tegen hem dat hij maar sneller had moeten handelen. Piet Keur zei niets tegen me, maar hij moest wel geblesseerd afhaken. Er was niet veel publiek, want ACV was maar een amateurclub. De paar mensen die er wel waren begonnen me echter wel uit te joelen na die doodschop. Daar trok ik me echter niets van aan.’’
